Epilog

Siemanko (:

Ten rozdział miał się ukazać już tydzień temu... Już się tłumaczę.

Wyjechałam w środę na wycieczkę i jeszcze we wtorek prosiłam Martę, żeby dodała rozdział. Pewnie zapomniała no trudno.

Miałam jeszcze problemy z internetem, rodzicami, szkołą... no wiecie jak to jest...

Dzisiaj serwujemy Wam epilog. Za tydzień pojawi się zwiastun części drugiej ( będzie ona tutaj na tym samym blogu ) Za dwa tygodnie proponuję dokończyć w końcu zabawę w kafelki i może spróbujemy zrobić coś jeszcze, co Wy na to?

Chcecie jutro jakiegoś imagina kompletnie oderwanego od fabuły? Tak w ramach przeprosin? (:

Zapraszam na epilog!

***

Epilog

***

 Byłem ubrany w pomarańczowy kombinezon. Ręce miałem skute kajdankami. Za mną szli dwaj strażnicy, trzymający ręce na moich ramionach. Głowę miałem spuszczoną nisko w dół, bo wszyscy więźniowie dookoła się na nas patrzyli. Dodatkowo miałem rozciętą wargę i rozkwaszony nos. Dostałem celę razem z Lawsonem, który codziennie się ze mną bił.

 Szliśmy długim korytarzem mijając poszczególne cele. Przy jednej zobaczyłem charakterystyczną czuprynę Armina. 

 - Kastiel?!- wrzasnął. Złapał za metalowe pręty i przywarł do kratki, przyglądając mi się z otwartymi ustami.

 Odepchnąłem jednego strażnika, uderzając drugiego kolanem w czułe miejsce. Padłem na kolana przed chłopakiem.

 - Co ty tu robisz?! Złapali cię?- chłopak przyjrzał mi się uważnie.

 - Jak widzisz. Ile jeszcze będziesz siedział?

 - Pół roku, a ty? Ile dostałeś?

 - Dożywocie- uśmiechnąłem się słabo.

 - Jak to?! Za ten samochód?

 - Zabiłem dyrektorkę, groziłem śmiercią sekretarkom, podpaliłem samochód i naraziłem parę osób na śmierć.

 Nie zdążył mi nic odpowiedzieć, bo strażnicy wstali z ziemii i ponownie chwycili mnie za ramiona. Gwałtownie przywrócili do pionu. Czarnowłosy zdążył posłać mi tylko przerażone spojrzenie, bo mnie pociągnęli za róg.

 W końcu wepchnęli mnie do niewielkiego pokoju, w którym stał tylko stół i dwa krzesła. Okna były zakratowane nic.

 - Co to jest?- spytałem, przerzucając sobie grzywkę na lewą stronę.

 - Masz widzenie- warknął jeden ze strażników, popychając mnie na krzesło.

 - Będziecie filować pod drzwiami i spijać każde słowo?

 - Nie. Wpłacilili sporą ilość pieniędzy za nie podsłuchiwanie.

 - Kto?

 - Sami nie wiemy- wzruszył ramionami drugi i wyszli. 

 Siedziałem sam dość długo, gdy nagle przez te same drzwi weszła ona.

 Była ubrana w czarne skórzane spodnie i ciężkie buty z jaskrawozielonymi sznurówkami. Na sobie miała ciemną bluzę z kapturem, naciągniętym na głowę, też z zielonymi sznureczkami. Na nosie błyszczły ogromne okulary słoneczne.

 - Dobry kamuflaż, nie ma co- uśmiechnąłem się pod nosem- Jak noga?

 - Dobrze- postawiła płócienną torebkę na stole, po czym usiadła mi okrakiem na kolanach i zaczęła mnie całować. Całowała namiętnie, przylegając do mnie całym ciałem i gryząc w dolną wargę. Odwzajemniałem te pocałunki, uśmiechając się do siebie.

 - Będzie dobrze kochanie- pocałowała mnie kojąco- Będzie dobrze.