Rozdział XIII: Pierwszy śnieg.

Hej. 

Znowu mega poślizg z naszej strony, kurwa :c

Przepraszamy Was najmocniej, po prostu... wiecie jacy denerwujący potrafią być rodzice nie? :(

Pod tym postem głosujcie na numerek, postaramy się Wam jakoś wynagrodzić te ciągłe spóźnienia

+ na blogu ostatnio pojawia się coraz więcej postów, przez nasze kłopoty, więc jeśli chcecie być naprawdę na bieżąco zaglądajcie tu częściej (:

Rozdział 12, voila!

mały ps od M- Laura, jesteś moim bogiem *-* dzięki ci że wstawiłaś rozdział!!!

Rozdział XIII: Pierwszy śnieg.

- Kastiel? Jak to? W kim?!- Nataniel odżył. Usiadł obok mnie na łóżku.
- Może powiem ci rano? Jest już po drugiej...- uśmiechnąłem się do niego jak głupi do sera.
- Sram na to- wzruszył ramionami - Więc kim jest ta szczęściara?
- ...Lucy, a kto inny?- ukryłem twarz w dłoniach, uśmiechając się jeszcze szerzej.
- Wiedziałem!- szturchnął mnie w ramię i zaczął się śmiać- Po prostu wiedziałem! Już pierwszego dnia jak rozmawialiście, wiedziałem, że coś jest na rzeczy!
- Ale... co mam z tym zrobić?- spojrzałem na niego zdezorientowany.
- No a jak myślisz kurwa?! Na randkę ją zaproś.
- Ale wczoraj się spotkaliśmy i...
- I ja nic o tym kurwa nie wiem?!- spojrzał na mnie zdziwiony - Powinienem cię zamordować!
- Więc co mam zrobić?
- No... Nie wiem Kastiel... Powiedz jej to. Umów się z nią jeszcze raz na jakiś spacer i wtedy jej powiesz.
- A jak spieprzę sprawę?
- Jeśli też się w tobie kocha, to na pewno to oleje i rzuci ci się w ramiona.
- Ale co z naszym planem. Mieliśmy nie wiązać się w żadne związki.
- Eh... Słuchaj... Możesz mieć dziewczynę, tylko nie okazujcie sobie miłości w szkole, dobra? Poza szkołą, róbcie co chcecie, ale tak to nie. I żeby nie stała się dla ciebie ważniejsza od gangu.
- Okay, rozumiem.
 - Ale numer! Zakochałeś się- pokręcił głową z uśmiechem - Muszę zadzwonić do chłopaków!
 - Spierdalaj!- rzuciłem w niego poduszką, ale zdążył już wyjść.
Padłem na materac, szczerząc się do sufitu.
To jednak całkiem fajne uczucie.

***

Następnego dnia spadł pierwszy śnieg w tym roku. Jak się później okazało ostatni. Byłoby super, gdyby nie to, że nie wziąłem z domu żadnej kurtki czy czapki i Nataniel musiał mi pożyczyć.
Ledwo weszliśmy do szkoły, Nate rzucił się przez korytarz krzycząc:
- Kastiel się zakochał! Ludzie, słyszycie! Kastiel się zakochał!
- Nataniel, zginiesz skurwielu!- wrzasnąłem i zacząłem biec za nim.
Nie dogoniłem go jednak, bo klasa w której mieliśmy mieć lekcje była zaraz obok.
- Chłopaki, słyszeliście nowinę?!- blondyn stanął przed naszymi przyjaciółmi. Był zziajany, policzki miał czerwone od zimna, a oczy mu błyszczały. Uśmiechał się jeszcze szerzej niż ja wczoraj.
- Jaką? Taką, że Amber spytała mnie o chodzenie?- Lysander podniósł na nas wzrok.
- Zrobiła to?! O ja pierdolę!- zacząłem się śmiać. Po chwili dołączyli do mnie Alexy i Nate. Białowłosy siedział za to ze zbolałą miną i czekał aż skończymy chichotać.
- Tak zrobiła to. Byś widział jak to wyglądało. Jej guma prawie eksplodowała mi na twarz, kiedy powiedziałem jej, nie.
- Wyobrażam to sobie- Alexy dalej się śmiał.
- Potem walnęła mnie z liścia i tak po prostu sobie poszła - Lysander zapatrzył się w bok - Ona jest jednak pierdolnięta.
- Dlatego się nią nie przejmuj- pchnąłem jego ramię.
- No ale nie taki jest news dnia!- Nataniel prawie eksplodował z radości - News jest taki, że Kastiel się zakochał!
Alexy i Lysander spojrzeli na mnie jak na idiotę.
- Mówisz serio?- Alexy skrzywił się - Nie wiesz w co się pakujesz.
- Wiem, albo się domyślam- wzruszyłem ramionami.
- To ciężki kawałek chleba.
- Dobra, nie zniechęcajcie go. Myślę, że dla Lucy się postara- otrzymałem kuksańca w bok od Nataniela.
- Czyli jednak Lucy- tutaj Alexy uśmiechnął się - No to będzie leciutko.
- Czemu?- spytał Lysander.
- Ona bardzo dba o swoje związki i sama wysila się więcej niż chłopak, z tego co słyszałem.
W tym momencie zadzwonił dzwonek, ratujący mnie od komentarzy chłopaków.

***
Po lekcjach poszedłem do mojego mieszkania. Chciałem zabrać resztę rzeczy i odwołać jego wynajem u właściciela.
Drżącą ręką nacisnąłem klamkę. Otworzyły się. Wparowałem do salonu z dzikością geparda. Nikogo w środku nie było.
No tak przecież nie zostawiłem mu kluczy, jak niby miał je zamknąć.
Wytargałem z szafy walizkę i zacząłem do niej pakować moje ubrania. Zabrałem resztę oszczędności. Wszystkie dokumenty, legitymacje i teczkę ze sztuczną osobowością.
Na sam szczyt upchnąłem moje zdjęcie z babcią. Nie miało zbyt wielkiej wartości, ale dla mnie było bardzo ważne.
Wyszedłem na zewnątrz i zamknąłem drzwi na klucz. Miałem w dupie, że były tam rzeczy mojego ojca. Nic się nie zmienił stary skurwysyn.
Później poszedłem do właściciela mieszkania, który był moim sąsiadem. Od razu zapłaciłem za wynajem i powiedziałem, że jeśli przyjdzie jakiś starszy facet, podobny do mnie to niech od razu wzywa policję.

***
Weszli do mieszkania. Było już po stypie, koło osiemnastej.
Mama od razu zrzuciła z siebie niewygodne szpilki, czarną sukienkę i rajstopy. Kastiel wziął z niej przykład. Szybko zdjął z siebie garnitur i buty.
- Damy radę- jego ojciec podszedł do matki i przytulił ją- Nie maż się, damy radę.
Kastiel spojrzał na niego wilkiem. Pewnie liczył na coś dziś wieczorem.
Żona odsunęła się od niego i ruszyła w stronę sypialnii. Czarnowłosy chłopak chciał pójść za nią, ale poczuł bolesny ucisk na ramieniu i uderzenie w plecy.
Syknął.
- No chodź. Już dawno nie stała ci się krzywda- warknął jego ojciec.
Kastiel poczuł rosnącą w nim złość i gniew. Czuł jak rodzi się w żołądku, powoli przyspiesza i dociera do gardła. Zacisnął pięści i zgrzytnął zębami.
Wyrwał się ojcu. Nie wiedział jakim cudem.
Podniósł rękę w górę. W jego oczach coś płonęło. Sam dokładnie nie wiedział co. Nienawiść? Żal? Bezsilność?
- Albo nie- nagle pokornie schował ręce za plecami - Nie będę takim idiotą jak ty i nie uderzę cię.
Chłopak wszedł do sypialnii za matką, która leżała na łóżku, skulona w embrionalną kulkę.
Kastiel położył się obok niej. Ona odwróciła się.
Płakała.
Przylgnęła do torsu chłopaka i zaczęła płakać.
- Wszystko będzie dobrze. Obiecuję mamo- przytulił ją mocniej do siebie.

~  ~  ~

Argh, jest jeszcze tak masakrycznie krótki. Przepraszam cierpię na depresję twórczą i mam problemy z napisaniem czegoś porządnego... W następnym poście imagin, zapraszam i jeszcze raz PRZEPRASZAMY.

~L